Nedensiz Bir Çocuk Ağlaması Bile Çok Sonra ki Bir Gülüşün Başlangıcıdır

Hedeflerin tutmadığı , hayallerin gerçekleşmediği, mücadelenin hırsın özlendiği bir sezon..

Milyon dolar harcayarak kurulan bir takım var ortada, yabancıların maliyeti daha 2 3 sezon öncesinde takımda oynayan yabancıların 2 3 katı belkide daha fazla.. Ve isim olarak ligin en kaliteli kadrosu. Yabancılara bakın Leo Neill Keita Santos Elano Baros Jo Kewell. İki üç sene evvel bu yabancıların bir arada bizim formamızı giyeceği söylense çoğumuz gülerdik herhalde . Bu kadro kuruldu ve çoğumuz büyük umutlarla başladık sezona. Ancak unuttuğumuz en önemli şey futbolun isimlerle değil sahada mücadelesini veren yüreğini ortaya koyan isimlerle oynandığıydı.Ki yine de benim sabrımı taşıran Jo 'nun o takımla yapılan maç sonrası alınan mağlubiyete rağmen evinde alem yapması oldu.Bu gerçekten hazmedilecek bir şey değil. Bizim Galatasaray'da yıl ortasında yaşanan olası puan kayıplarına karşın Nisan ayında başlayan kenetlenme Mayıs'larda yüzümüzü güldürür o mücadele o hırs göğüsümüzü kabartırdı.Tamam liderin belli bir puan gerisinde olabiliriz ama kapanır puan farkı hem bizimkiler aslan gibi savaşıyor diyemediğimiz bir sezondayız.O gitsin şu kovulsun bunun kellesi alınsın demiyorum. Futbolculara 6 7 ay para verilmesin daha iyi mücadele ediyorlar gibi sadist düşüncelerede sahip değilim ancak, o Ankara deplasmanındaki çamurlu forma o haksızlıkların iktidar olduğu sezon şerefsizliklerin suratına birer tokat gibi çarpan forma o ruh geri gelsin istiyorum.Alışmışım öyle mücadelelere bu oyunu bu mücadele yoksunu oyunu kabul etmiyorum. Aşkımızın renklere olduğunu Galatasaray'ı yürekten sevip yürekten desteklediğimizi formanın ağırlığından bi haber futbolculara ağızlarından salyalar akan medyaya kısacası ele güne karşı göstermemiz gerek.Sadece sarı-kırmızıyla sadece iki renkle.Dilimizde , kalbimizde..

11 Nisan Pazar
Umudun başladığı yerde!

p.s : beste müthiş