Durum | Galatasaray Basketbol

Eskiler bilir bizi mantığından özen gösterilmemiş şubeden küme düştüğünde haberi oldu birçoklarının. İyi niyetli, kötü yönetici Özhan Başkanımızın döneminde küme düşen bayan basketbol takımımız geri dönüşü muhteşem yapmıştı. Taraftar için önemli olan kupalar kazanıldığında onu kaldıracak içlerinden birinin olmasıydı. Galatasaray bayan basketbol takımı bayrak adam olarak futbol terimlerinde yer almış bir isime sahipti artık... Bayrak adam "Işıl Alben". Yerli transferler yapılmıştı ve yurt dışından da kaliteli yabancılar geliyordu. Şampiyonluğa oynayan bir takımdı artık Galatasaray. Kısa zamanda Avrupa'da kupa 2 kazanılmış, Türkiye Kupası ve Cumhurbaşkanlığı kupası müzede yerini almıştı. Bu dönemlerde zaman zaman coach ve şube yöneticileri değişmişti. Ancak yerli kalitesi mazeretinden lig şampiyonluğu gelmiyordu. İçinde bulunduğumuz sezona girildiğinde ise dünyanın en iyi basketbolcusu olarak kabul edilen "Diana Taurasi" transfer edilmiş, takımdaki yabancı kalitesi tavan yapmıştı. Yerlilerde ise durum hala aynıydı. Ligin en iyi 2. yerli kadrosu... Bu değişim sürecinde yerli oyuncularımız bir türlü kendini geliştiremedi. Temel problem buydu. Takımın başındaki isim ise bizi asla heyecanlandırmıyordu. Sezona 4 kupa hedefiyle başlayan Galatasaray ilk 2 kupayı kazandığında taraftar mutluydu. Cumhurbaşkanlığı Kupası ve Türkiye Kupası... Ancak en sona 2 kupa kalmıştı... Türkiye ligi şampiyonluğu ve Avrupa Şampiyonlar Ligi yani Euroleague...

 Euroleague ev sahibi Galatasaray takım kadrosuyla kupanın favorilerindendi. Ancak hedef maçlarda salonları cehenneme çeviren taraftarımız daha turnuvanın ilk maçında takımını bizim tabirimizle "yalnız" bırakıyordu. Galatasaray taraftarı için yalnız bırakmamak kapalı gişe oynamak demekti çünkü. İmkanı olmasına karşın birçoğu için Twitter'da trend yarıştırmak daha önemliydi demek ki.

Ligde yerli kadrosu mazeretinden eyvallah dediğimiz takımımız Avrupa'da ise dünyanın en iyilerinin yanı sıra sıradan isimlerle oynuyordu. İlk maç kaybediliyordu ve sırada derbi vardı. %7 kontenjan hakkını kullanmayıp organizasyonu tbfye devretmiş takımımız derbide tribünlerin %50sine sahipti artık. Eski günlere özlem gideriliyor tribün zevkli geçeceğe benziyordu. Maç başlamıştı ve bir ara kendisine yeterli skor farkını da yakalamış takımımız dünyanın en iyisinin 20 sayı %25 isabet ile oynamasıyla maçı kaybediyordu. Takım oyunu Erkek Basketbol takımımızda ne kadar yüksekse bayan takımında da o kadar azdı. Maç boyunca salona patlayıcı maddeleri sokabilmiş "helal olsun" rakip seyirci galibiyetin tadını çıkarıyor, maç boyunca sadece takımına destek olmuş Galatasaray taraftarı ise güç kullanılarak salondan uzaklaştırılıyordu. Karşı yakanın "Dün dündür, bugün bugündür" mantığıyla hareket eden tribüncü geçinenleri 2 gün önce kendilerine güç kullanan polisleri takdir ediyordu. Onlara dokunmayan yılan bin yaşasındı.

Galatasaray taraftarının tek derdi kupa kaldırmaktı ve Avrupa'nın en büyük kupası için bu dilek gerçekleşmemişti. Tabii ki kupayı kaldıracak isim de önemliydi taraftar için. Bayrak adam Işıl Alben 3'lü çektirerek efsane olma yolunu seçmişti. Taraftarın ona laf etmeye dili dönmüyordu ama durum buydu.

Altyapıdan yetişen sporcu taraftar için çok önemli bir konu. Niteliksiz yabancılara ödenen para ile altyapıya yatırım yapılması halinde kendi evlatlarımız için tribünde bağırmak daha güzel. Sesimizi duyacak, bizi anlayacak içimizden biri > sahadaki 5 yabancı. O kupa elbette bir gün kalkacak. Önemli olan o kupayı kaldıracak isim bizim için. Mahmuti, Galatasaray'lı olmanın yanında Galatasaray'a faydalı olmak lazım diyerek manifestoyu yazmıştı zaten.


Canımız Galatasaray için yanıyor. Sen yüreğimizi yakma, canımız varsın yansın Galatasaray !